Sydney - top atractions, 1.02.2010

Pierwszy dzień w Sydney należał do tzw. top attractions. Po odnalezieniu naszej noclegowni, rozpakowaliśmy manatki, skosztowaliśmy kojącej kąpieli i po chwili odpoczynku wyruszyliśmy na podbój miasta. Oto nasze pierwsze wrażenia.

Na przedmieściach miasta przeważa niska zabudowa, a prawie wszystkie domy udekorowane są koronkowymi balkonami i tarasami (zdjęcia wkrótce). Wszędzie królują palmy, paprocie, liany, araukarie i bambusy. Spośród liści dochodzą skrzeczenia papug i prawdziwe ferie różnych odgłosów natury. Im bliżej centrum tym więcej knajpek, więcej ludzi i jakby duszniej.

Korzystając z kolejki podziemnej, która ku naszemu zdziwieniu ma dwa piętra w każdym wagonie, w przeciągu kilkunastu minut dotarliśmy do centrum miasta (CITY). Wrażenie było piorunujące - ogromne, przytłaczające swą skalą i masywnością, nieskończenie prawie wysokie drapacze chmur. Nigdy wcześniej nie widziałam czegoś takiego! Ich dosyć gęste rozlokowanie w siatce ulic sprawia, że wytwarzają korytarze powietrzne, w których hula silny wiatr. Spódniczki fruwają, koszule się nadymają, ale nikt nie przejmuje się takimi drobnostkami. Budynki przybierają różne style, formy, kształty – od prostych pudełek z oknami ku fantazyjnym formom architektonicznym. Kiedy tak na nie patrzę, z głową zadartą do góry, odnoszę wrażenie, że stoczyła się tutaj kiedyś wielka architektoniczna batalia. Brali w niej udział artyści z różnych stron świata, każdy wniósł jakiś inny specyficzny element, różniący go od współzawodników. Mimo tego architektonicznego "misz-maszu" całość współgra ze sobą i stanowi pełen podziwu układ form, strzelistych pionów i łagodzących poziomów. Każdy prawie budynek wieńczy autograf: Marriott, Sheraton, PricewaterhouseCoopers, Intercontinental.... itd.

U stóp niektórych wieżowców ostały się ślady historii i pierwszych lat istnienia miasta – podobne jak na przedmieściach – jednopiętrowe domki, których balkonowe balustrady zdobią koronkowe wzory. Gdzieniegdzie, niespodziewanie, jakby z innej epoki, wyłania się np. wieża zegarowa...

Kontrast architektoniczny uderza i zachwyca jednocześnie.

Jeśli ktoś ma jakieś uwagi do palmy warszawskiej, która zdobi Rondo de Gaulle'a, to powiem, że tutaj takich palm są tysiące! Wyłaniają się na drogach, skrzyżowaniach, placach i jeszcze bardziej podkreślają strzelistość tego miejsca.

Z zadartą głową, ustami otwartymi z wrażenia podążaliśmy w kierunku zatoki Port Jackson. Czułam się troszkę jak mrówka w krainie wielkoludów.

Po przedarciu się przez las wieżowców, skosztowaniu małej czarnej espresso, oczom naszym ukazała się zatoka, a wraz z nią słynna Sydney Opera House i Harbour Bridge.

Musze przyznać, że z takimi perełkami i ikonami spraw jest dosyć dziwna. Mam wrażenie, że te widoki doskonale znam. Cały świat je zna, można je zobaczyć nie wychodząc z domu. Ze wszystkich stron, z różnych perspektyw. W związku z tym uczucie zachwytu jest jakby mniejsze. Pojawia się na szczęście świadomość, że jestem tu i teraz, po drugiej stronie świata, tuz obok jednej z australijskich ikon. Widzę to miejsce osadzone w krajobrazie miasta, z szerszą niż dotąd perspektywą, na własne oczy. I napatrzyć się nie mogę. Zaczynam zachowywać się jak typowy turysta (może troszkę też jak Japończyk...ugh...) i trzaskam zdjęcie za zdjęciem. Tak, siak, owak. Prawdziwe szaleństwo.

Jedno ciekawe spostrzeżenie, świadczące o przewadze oglądania takich miejsc na własne oczy - dach opery wcale nie jest biały (jakim zwykł być na niezliczonych reprodukcjach), ale ecru. I nie jest gładki, ale wręcz chropowaty, dzięki czemu w specyficzny sposób odbija słońce. Nie lśni, nie razi, ale łagodnie odbija promienie.

Po obejściu dookoła opery wybraliśmy się na rejs statkiem po zatoce.

Sam most jest zaiste ogromny. Z dwiema dumnie powiewającymi australijskimi flagami na szczycie. Nie wiem, czy uda nam się na niego wdrapać, póki co pozostaje nam podziwiać go z żabiej perspektywy.

Rejs zakończyliśmy po drugiej stronie miasta, w Zatoce Darling. Kolejne top atrakcje w postaci akwarium, kolejki monorail przemieszczającej się ponad ulicami miasta – zaliczone.

O godz. 16 dopadł nas jet lag. Prawie nieprzytomni doczłapaliśmy się do domu. Dodam jeszcze, że dopiero zobaczywszy tutejsze drzewa (nie palmy bynajmniej), z dziwnymi, kilkuelementowymi konarami, rozległymi, długimi i masywnymi gałęziami, owinięte pnączami i lianami, poczułam, że jestem w Australii.

Jak na pierwszy dzień, to według mnie dość dużo atrakcji! Wkrótce opowieści i zdjęcia z Parku Olimpijskiego i Blue Mountains.

Ps. Więcej zdjęć wrzucę już niebawem do albumu online.